W jaki sposób wysoka cena akcji jest korzystna dla spółki, gdy pozyskuje ona fundusze?

W sytuacji IPO (pierwsza oferta publiczna) lub APO (dodatkowa oferta publiczna) niewielka grupa udziałowców (zaledwie jeden) decyduje się zaoferować dodatkową liczbę “akcji” w spółce. Zazwyczaj wszystkie te “akcje” są równe; jeśli posiadasz jedną akcję, posiadasz procent udziałów w spółce równy procentowi udziałów każdego, kto posiada jedną akcję. Suma wszystkich akcji, teoretycznie, równa się całej wartości firmy, a więc przy istnieniu N akcji, jedna akcja jest równoważna 1/N-tej firmy i uprawnia Cię do 1/N-tej zysków firmy, a co ważniejsze dla niektórych, daje Ci głos w sprawach firmy, który ma wagę 1/N-tej całego ciała akcjonariuszy.

Teraz, nie wszystkie z tych akcji są publiczne. W większości spółek większość (51%+) akcji znajduje się w posiadaniu niewielkiej liczby “podmiotów kontrolujących”. Podmioty te, zazwyczaj właściciele-założyciele lub ich rodziny, mogą mieć umowny zakaz sprzedaży swoich akcji na otwartym rynku (inne podmioty kontrolujące mają prawo pierwokupu). W przypadku spółek “prywatnych”, WSZYSTKIE udziały są dzielone w ten sposób. W przypadku spółek “publicznych” pozostała część jest dostępna na otwartym rynku, a akcje te można kupować i sprzedawać bez udziału spółki. Kupujący nie mogą kupić więcej akcji niż jest dostępnych na całym rynku.

Teraz, kiedy firma chce zarobić więcej pieniędzy, wysoka cena akcji w momencie emisji jest zawsze dobra, z dwóch powodów. Po pierwsze, firma zarabia tylko na początkowej sprzedaży akcji; gdy znajdą się one w rękach osoby trzeciej, wszelkie zyski z dalszej sprzedaży akcji trafiają do sprzedającego, a nie do firmy. Tak więc, niewiele dobrego przynosi spółce wzrost ceny akcji miesiąc po ich emisji; spółka już zarobiła pieniądze na sprzedaży akcji. Jeżeli spółka wiedziała, że jej akcje będą cieszyły się większym popytem za miesiąc, powinna była poczekać, ponieważ mogłaby zebrać tę samą kwotę pieniędzy sprzedając mniej akcji. Po drugie, cena akcji opiera się na popycie na rynku, a kluczowym elementem tego jest rzadkość; im mniej akcji spółki, które są dostępne, tym więcej będą kosztować. Kiedy firma emituje więcej akcji, jest więcej akcji dostępnych, więc ludzie mogą dostać wszystko, co chcą, a popyt spada, biorąc cenę akcji z nim. Kiedy jest więcej akcji, każda akcja (będąca mniejszym procentem firmy) zarabia również mniej w dywidendach, co wpływa na kilka kluczowych wskaźników określających, czy kupić lub sprzedać akcje, takich jak zysk na akcję i stosunek ceny do zysku.

Pytał Pan również o “rozwodnienie”. To jest całkiem proste. Dodając więcej akcji do ogólnej puli, zwiększamy ten mianownik; każda akcja staje się mniejszym procentem spółki. Akcje “prywatnie posiadane” są zmniejszane w ten sam sposób. Problem z prostym dodaniem akcji do otwartego rynku, uzyskując ich początkową cenę zakupu, polega na tym, że większy ogólny procent spółki znajduje się teraz na otwartym rynku, co oznacza, że “pakiety kontrolne” mają mniejszą kontrolę nad swoją spółką. Jeśli w dowolnym momencie większość akcji nie jest w posiadaniu kontrolujących interesy, to nawet jeśli wszyscy oni zgodzą się głosować w określony sposób (na przykład, czy połączyć aktywa z inną firmą), inny podmiot może kupić wszystkie publiczne akcje (lub przekonać wszystkich istniejących publicznych akcjonariuszy do swojego punktu widzenia) i unieważnić je.

Istnieją różne sposoby, aby tego uniknąć. Najczęstszym z nich jest emisja wielu rodzajów akcji. Zazwyczaj, akcje “zwykłe” dają równe prawa głosu i równe udziały w zyskach. “Akcje uprzywilejowane” zazwyczaj dają większy udział w zyskach bez prawa głosu. Dlatego też spółka może zachować wszystkie akcje “zwykłe” w rękach prywatnych i oferować na rynku jedynie akcje uprzywilejowane. Istnieją inne sposoby “klasyfikowania” akcji, z których większość ma podobny kompromis pomiędzy procentowym udziałem w zyskach a procentowym udziałem w głosach (zazwyczaj poprzez zrównoważenie tych dwóch czynników normalizuje się cenę akcji; jeżeli jedna akcja miałaby lepsze dywidendy i większy udział w głosach niż inna, inna akcja byłaby prawie bezwartościowa), ale spółki mogą tworzyć i emitować “superakcje” dla kontrolujących interesy, aby zagwarantować zarówno zyski, jak i kontrolę. Nigdy nie zobaczysz “super akcji” na otwartym rynku; tam, gdzie istnieją, są bardzo ściśle trzymane. Ale, jeżeli firma emituje “super akcje”, rynek to zauważy i cena publicznie dostępnych “akcji zwykłych” gwałtownie spadnie.

Innym popularnym sposobem na zwiększenie kapitalizacji rynkowej bez rozwadniania akcji jest po prostu stworzenie większej liczby akcji, niż emituje się publicznie; reszta trafia do obecnych udziałowców. Kiedy Facebook zabiegał o inwestycje zewnętrzne (przed wejściem na giełdę), tak właśnie się stało; pierwotni założyciele otrzymali dodatkowe akcje, aby utrzymać pakiet kontrolny (choć nie tak znaczący), równoważąc emisję nowych akcji dla inwestorów. Idealną" formą tego jest “podział akcji”; spółkaPo prostu mnoży liczbę akcji, które posiada w obrocie przez X i emituje X-1 dodatkowych akcji dla każdego obecnego posiadacza jednej akcji. To efektywnie dzieli cenę jednej akcji przez X, obniżając barierę zakupu akcji i tym samym, miejmy nadzieję, zwiększając ogólny popyt na akcje poprzez ułatwienie przeciętnemu Joe Inwestorowi postawienia stopy w drzwiach. Jednakże, emisja akcji na rzecz podmiotów kontrolujących zwiększa całkowitą liczbę dostępnych akcji, obniżając wartość rynkową akcji publicznych o wiele bardziej i zmniejszając ilość pieniędzy, które spółka może zarobić na ofercie akcji.

Prywatna firma ma powiedzmy 100 akcji z jednym właścicielem panem X, teraz potrzebuje powiedzmy 10 000/-, aby prowadzić firmę, jeśli może uzyskać cenę powiedzmy 1000 za akcję, to musi tylko wyemitować 10 dodatkowych akcji, więc teraz całkowita liczba akcji wynosi 110 [100 starszych plus 10]. Tak więc teraz udział właściciela w firmie wynosi około 91%. Jeśli jednak mogą uzyskać cenę tylko 200 Rs za akcję, muszą wyemitować 50 dodatkowych akcji. Tak więc teraz całkowita liczba akcji wynosi 150 [100 starszych plus 50]. Tak więc teraz kapitał własny Pana X w jego własnej firmie spadł do 66%.

Podczas gdy to może być jeszcze w porządku, jeśli to się utrzyma i spadnie poniżej 50%, jest szansa, że on [pierwotny właściciel] zostanie wyrzucony.

Cena akcji jest oparta na popycie.

Zakładając, że taka sama ilość akcji jest udostępniona do handlu, to akcje o większym popycie będą miały wyższą cenę.

Powiedzmy, że firma ma 1000 akcji i musi zebrać 100$. Decyduje się sprzedać 100 akcji za 1$, aby zebrać 100$. Jeśli istnieje popyt na 100 akcji za co najmniej 1$, wtedy osiągają swój cel.

Ale jeśli rynek zdecyduje, że akcje tej firmy są warte tylko 50 centów, to firma zbierze tylko 50 dolarów. Skąd więc mają wziąć pozostałe 50 dolarów, których potrzebują? Cóż, jedną z opcji jest sprzedaż kolejnych 100 akcji.

Rozcieńczenie następuje, ponieważ w pierwszym scenariuszu firma zachowuje własność 900 lub 90% kapitału własnego. W drugim scenariuszu zachowuje własność tylko 800 akcji, czyli 80% kapitału własnego.

Korzyść dla spółki i akcjonariuszy z wyższej ceny to w zasadzie tylko matematyka. Każda wielokrotność akcji razy wyższa cena oznacza, że wartość posiadania tych akcji jest większa. Dlatego można sprzedać mniej akcji, aby uzyskać tę samą kwotę.

Wiele firm rozpoczynających działalność oferuje pracownikom akcje jako część ich pakietu wynagrodzenia, ponieważ przepływ gotówki jest zazwyczaj napięty przy rozpoczynaniu nowej działalności. Jeśli więc starasz się przyciągnąć najlepszych i najzdolniejszych, łatwiej jest zaoferować im akcje, jeśli są one warte więcej niż akcje firmy o podobnych możliwościach w przyszłości.

Cena akcji może również działać jako coś w rodzaju oceny zdolności kredytowej. Wyższa cena akcji “może” oznaczać, że spółka ma większą zdolność kredytową i w związku z tym “może” ułatwić jej uzyskanie kredytu.

Im wyższy jest kurs akcji, tym droższe jest przejęcie firmy przez konkurenta. Może więc oferować pewne korzyści defensywne i ofensywne.

Oczywiście wszystko ceteris paribus.

Cóż, jeśli jedna akcja kosztuje 100 dolarów, a firma musi zebrać 10000 dolarów, to wyemituje 100 akcji po tej cenie. Prawda?

Jednakże, powiedzmy, że teraz jest tam 100 akcji, wtedy każdy posiadacz akcji jest właścicielem 1/100 firmy.

Teraz firma pozostanie ta sama, ale po wyemitowaniu nowych akcji zostanie podzielona pomiędzy 200 akcjonariuszy. Oznacza to, że każdy posiadacz akcji jest teraz właścicielem 1/200 firmy. I w związku z tym dostaje tylko 1/200 swoich zarobków itd.