Rozumiem, że Visa i MasterCard zarabiają na opłatach transakcyjnych, ale ile (jeśli w ogóle) z tych opłat widzą banki? Czy banki zarabiają na ludziach, którzy płacą swoje rachunki na czas, czy też programy nagród są opłacane przez ludzi, którzy tego nie robią?
W transakcji kartą kredytową biorą udział 3 podmioty;
Zazwyczaj, gdy machniesz kartą za 100, sprzedawca dostaje tylko około 97,5. Te 2,5 jest dzielone pomiędzy te 3 podmioty, z czego około 0,5 przypada na bank akceptanta, około 0,5 na sieć kart, a lwia część przypada na bank wydający karty, czyli około 1,5
Powodem, dla którego bank wydający karty otrzymuje dużą część jest fakt, że to on podejmuje ryzyko i udziela kredytu klientowi. Zazwyczaj Bank Emitujący płaci Bankowi Akceptantowi za pośrednictwem Sieci Kart pieniądze w ciągu kilku dni. Tak więc Bank Akceptanta nie jest pozbawiony środków.
Z drugiej strony, Bank Wydający udzieliłby Ci kredytu na okres od 10 do 50 dni, w zależności od tego, kiedy dokonałeś transakcji i kiedy przypada termin płatności. Średnio jest to 30 dni kredytu. Tak więc w przybliżeniu Bank Przejmujący pożycza pieniądze po kursie 18%.
To właśnie z tych pieniędzy Bank Emitujący wypłaca nagrody, które zazwyczaj wynoszą mniej niż 1%.
Również w przypadku, gdy powiedzmy Bank Kupiecki i Bank Wydający są takie same, Bank zarabiałby na obu nogach transakcji i dlatego wprowadziłby karty co-branded z lepszymi nagrodami.
Powyższe liczby mają charakter poglądowy, a rzeczywiste praktyki różnią się w zależności od banku, sieci kart i kraju
Pytanie powiązane [ Jak zarabiają operatorzy kart kredytowych?
Jednym z powodów, dla których niektórzy handlowcy w USA nie akceptują Discover, jest fakt, że opłata pobierana od sklepu jest wyższa niż przeciętna.
Generalnie część opłaty transakcyjnej dla sieci i banku wydającego kartę trafia do programu nagród. W niektórych przypadkach część odsetek może być również wykorzystana do finansowania tych programów. Niektóre karty dają więcej punktów, gdy przenosisz saldo z jednego miesiąca na drugi. W ten sposób zachęcają konsumentów do naliczania odsetek. Ta część programu będzie finansowana z opłat odsetkowych.
Zyski:
Nagrody:
Niektóre nagrody są prawie zawsze wymieniane: gotówka, gdy ilość opłat przekroczy minimalny próg. Niektóre prawie nigdy nie są wymieniane: mile z wysokimi wymaganiami i trudnymi okresami blackoutu.
Karty kredytowe, które nie rozumieją, w jaki sposób ich klienci będą korzystać z ich kart, mogą mieć problemy. Jeśli oferują świetny program nagród, który zachęca do korzystania z nich, ale płacą zbyt wysoki procent od zdobytych punktów, może to prowadzić do problemów. Jest to szczególnie prawdziwe, gdy duży odsetek użytkowników płaci w całości każdego miesiąca. Zaszkodziło to Citibankowi w latach 90-tych. Mieli kartę bez rocznej opłaty na zawsze, a bardzo wysoki procent nigdy nie musiał płacić odsetek. Ludzie rzucili się na tę kartę i trzymali ją jako kartę awaryjną, bo wiedzieli, że nigdy nie będzie miała rocznej opłaty.
Banki nie muszą płacić za nagrody z kart kredytowych. To handlowcy płacą rachunek.
Sprzedawcy, którzy akceptują karty kredytowe, płacą od 2-4% prowizji od zakupów dokonanych kartą kredytową. Opłaty te przeznaczane są na wsparcie programów nagradzania.
Akceptanci biorą na siebie również większość ryzyka związanego z transakcją kartą kredytową (chociaż firmy obsługujące karty kredytowe chciałyby, abyś myślał inaczej). Jeśli złodziej użyje skradzionej karty do zakupu aparatu fotograficznego np. w Mike’s Camera Shop, wszelkie środki, które otrzymał sprzedawca, zostaną mu odebrane. Dodatkowo, sprzedawca zostanie obciążony opłatą za obciążenie zwrotne (zazwyczaj około $20-60). Wreszcie, ponieważ karta została skradziona, sprzedawca nigdy nie otrzyma zwrotu towaru, więc Mike’s Camera również odpada. Nie ma aparatu, nie ma środków, a do tego dochodzi opłata w wysokości 60 dolarów. Wystawcy kart kredytowych zarabiają $60 na opłatach za obciążenie zwrotne i nie ponoszą żadnej odpowiedzialności.
Odpowiedź Michaela Pryora jest dokładna do rzeczywistego zadanego pytania. Obecna zaakceptowana odpowiedź Dheera nie jest całkowicie prawdziwa, ale z grubsza zapewnia przegląd różnych podmiotów zaangażowanych w typową transakcję, z kilkoma błędnymi terminologiami, poprawionymi i ulepszonymi poniżej.